Ucando ( Ik kan het!!)

Nog even voordat ik met de bus naar Sintang vertrek een update. De afgelopen twee weken heb ik alweer veel meegemaakt. De laatste dagen van onze vakantie hebben wij op Gili trawagan doorgebracht. Een heerlijke luxe kamer met prive strandje. Eigenlijk vooral lekkere cocktails gedronken, zonnen en lekker eten. Ook moest er toch een keer deze vakantie gestapt worden, samen met Mariska en Camil, waarmee we op de boot op lombok hebben gezeten. Een sillent disco tijdens de ramadan, mocht er voor zorgen dat jasper en ik slingerend op de fiets terug gingen naar onze lodge. De laatste avond was heel bijzonder. We hebben de zonsondergang gekeken op ons vaste 'stekkie' en daarna een private barbecue op het strand gedaan. Het afscheid op Den Pasar viel mee. We hadden het er veel over gehad de laatste dagen (ik regelmatig gehuild ;-), waardoor we allebei rustig waren. Mijn vlucht naar Kuala lumpur ging ook erg goed. Pas na mijn vlucht ging eigenlijk alles fout. Bij aankomst in KL bleek dat de ambassade als sinds 3 augustus dicht was door de public holiday. Ik moest dus een week wachten op KL. Zonder een idee waar naar toe, hoe het geld werkte en wat ik moest gaan doen raakte ik die dag een beetje in paniek. Uiteindelijk met behulp van Jasper wel een hotel geregeld. Dit bleek achteraf verschrikkelijk te zijn. Vies en alleen maar indiaanse zakenmannen. Waarvan ik niet weet wat hun intentie was. Ook had ik mijn telefoon in de taxi laten liggen, had ik geen bereik en zo kan ik nog wel even doorgaan..... Maar uiteindelijk met wat hulp van Jasper/Mamma en thomas heb ik mij zelf weer bij elkaar geraapt en besloten te blijven. UCANDO!!!!

De volgende dag een nieuwe dag en daar ging ik wat van maken. Ontbeten samen met een aardige indiaanse man (zonder bij bedoelingen). Daarna het nummer van Sebas (mijn neef) gekregen die in KL woont, die wat leuke hostels in het centrum aanraden. Ik had mazzel en het laatste plekje in het birdnest in China town op de grond was van mij. Omdat alles dicht ging met de public holiday waren er veel backpackers gestrand. Vanaf dat moment had ik in een keer een onwijs leuke tijd in KL. Ik heb heel veel mensen ontmoet uit verschillende landen. Lekker de toerist uitgehangen, heerlijk gegeten. Er zijn allemaal kleine stadjes (little india, china town etc.) in KL. Ook raak je weer gewend aan het geld en het afdingen. Ik ben onder andere bij de twin towers geweest, lokale tempels bezocht en naar een grot geweest met een tempel in de grot. Samen met een Sam (UK), ben ik een wandeling door de stad gaan maken langs verschillende monumenten om naar de botanic garden te gaan. Toen we bijna bij de botanic garden waren, werd zij beroofd. Het ging echt in een flits. Een scooter kwam voorbij met 50 km, sneed het hengsel van haar tas door en was weer weg. In KL wordt er voor gewaarschuwd. Toch als het je gebeurd zie je hoe snel het gaat en hoe 'goed' ze er in zijn. Daarna heb ik alleen nog maar een tasje met wat geld meegenomen. Ook heb ik het UK meisje geholpen, door te regelen dat we met een politie auto naar het politiebureau gebracht werden. Daar aangifte gegaan en daar zaten ongeveer 20 man die beroofd was. Na de schrik van de dag toch weer verder met toeristje spelen in KL. Elke dag wel met een groepje op stap en s'avonds met zijn alle eten en een biertje drinken. Ook heb ik nog met een Nederlands meisje en Sebas en zijn huisgenoot gegeten wat erg gezellig was. Na 6 dagen was de ambassade open en stond ik daar om 09.00 op de stoep. Dit was ook weer een beleving opzich. Ik was best zenuwachtig, omdat de meiden van SOMOI (nicky en esther) hadden gehoord dat het lastig was om een visum aanvraag te doen in KL. Ook al had ik een sponsorbrief ze kunnen mij gemakkelijk weigeren. Aangekomen op de ambassade was ik niet de enige die bedacht had om op 09.00 op de stoep te staan. Het was ontzettend druk. Na het invullen van de formulieren en 3 uur wachten voordat mijn nummer geroepen werd, was ik aan de beurt. Vol zenuwen, maar het ging hartstikke gemakkelijk. Vanwege de drukte kon ik mijn visum de volgende dag pas ophalen maar dat was eigenlijk best lekker. Ik kon in alle rust mijn vlucht naar Jogyakarta regelen. Woensdagochtend ben ik vroeg naar het vliegtuig vertrokken met een Ned. gezin. Altijd fijn als je de taxi samen kan delen. Alles verliep soepel, een beetje racen op Jogyakarta (gigantische luchthaven en ik moest van terminal 2 naar 1), maar ik was om 14.30 bij de Homestay. Daar ontmoeten ik ibu en pak suharno. Hele lieve mensen, een hele schone kamer, een bed zonder bed bugs en mijn was werd gratis gedaan. Voor mij het gevoel alsof ik even in 'heaven' was, zeker na de warme douche. Om 15.00 was Geertje er en het was heel fijn om haar even te zien! In de homestay werd er ook voor ons gekookt s'avonds en er was s'ochtends ontbijt. Ik heb mij 2 dagen door geertje laten rondleiden door yogyakarta en viel met mijn neus in de boter op de taalschool. De lessen waren pittig, in 2 dagen werd een boekje 'communicative traveler' bij mij naar binnen gestampt. Elke dag les van 08.00 tot 15.00. 3 x 2 uur en elke 2 uur een nieuwe docent die je weer wakker schudden. Ik heb een heleboel leuke mensen leren kennen. Ook is er op Donderdag altijd traditionele lunch en ik werd voor vrijdag avond uitgenodigd om mee te gaan naar een feest om Idul fitri (indenpendance day) te vieren met de lokale bevolking. Dit was ook een bijzondere ervaring. Je komt aan op een feest en de belangrijke mensen houden een toespraak. Daarna komen er optredens (poppen en toneelstukjes) en ga je eten. Je zit de hele tijd op de grond. Dit duurde ongeveer 5 a 6 uur. Maar het kan ook zomaar tot 5 uur s'ochtends duren. Afscheid genomen van iedereen en van alle docenten van de taalschool. Het is gek dat je soms kort op een plek bent maar je maakt hier zo gemakkelijk vrienden. Ook tijdens het alleen reizen was ik eigenlijk geen moment alleen.

Na het afscheid van Ibu en Pa Suharno gingen we zaterdag opweg naar het vliegveld. Eindelijk opweg naar Kalimantan. Na een fantastische vakantie die ook wat langer duurde, heb ik ook wel veel zin om aan de slag te gaan! We zouden om half 3 vliegen, maar zoals alles hier in Indonesie gaat, vlogen we 1,5 uur laten. Lees hier: Palan- Palan (rustig aan). Uiteindelijk kwamen we rond 5 uur aan en zijn we in de taxi naar het bruderhuis gebracht waar we opgewacht werden. We werden hier opgewacht door nicky en esther en pastoor Alex. Zo goed voorbereid als Geertje en ik zijn (lees hier niet) sliepen we onze eerste nacht dus in een bruderhuis (klooster). Heel bijzonder om mee te maken. Te eten met 20 bruders. Al snel bleek ook dat met ons sedikit bahasa Indonesia we ons totaal nog niet kunnen uitdrukken in het Indonesisch. Als ik esther en nicky hoor praten, sta ik echt versteld terwijl zij zeggen dat ze nog kindertaal spreken. Zo snel en vlot! Maar dit schijnt echt goed te komen met ons dus daar gaan we dan ook maar vanuit. De volgende dag zijn we naar het zusterhuis geweest om kennis te maken met de zusters. Als je hier ergens langs gaat, kan je niet even snel langs gaan. Je bent er minstens drie uur en moet overal wat eten en drinken. De truc is dan ook om niet alles op te eten en te drinken want anders krijg je nog meer. Omdat het zondag was en rustdag was het ook wel bijzonder dat we om 10.00 s'ochtends met de zusters aan een lokaal alcoholisch drankje zaten. Het verbaasd mij hoe open de bruders en de zusters hier zijn. Ook al moeten ze zich onthouden, ze zijn erg bij de tijd en voeren open gesprekken en hebben veel lol samen. Na het zusterhuis zijn we naar de mega mall gegaan. Hier hebben we heerlijke sandwiches gegeten, ijsjes gegeten en een mobiel abbonement geregeld voor geertje en mij. S'avonds zijn we bij een 2 finales van baskitbal gaan kijken met de bruders. Veel bruders zijn hier hoofd van een school en wij hebben beide wedstrijden gewonnen. Vandaag (Maandag), hebben we sochtends een rondleiding gekregen van Pastoor Alex (nederlandse pastoor), door de school. Hij heeft het gebouw ontworpen van de basisschool, voortgezet onderwijs en middelbare school. Heel bijzonder om op deze manier de school te zien, kinderen van verschillende leeftijden te zien en hoe ze allemaal een kruisje slaan als ze de bruder een hand geven. Wij zijn ook nog in de klas geweest bij bruder flavia waar we mochten vertellen wat we deden. Geertje en ik hebben ons ook voorgesteld in het indonesisch. Ik herhaal: saya nama dorith. saya di mana di belanda. saya tingall di sintang di sembilan bulan. terimah kasih. Veel verder komen wij nu nog niet ;-). We zijn hard bezig met woordjes leren. Daarna hebben we een bezoek gebracht aan het revalidatiecentrum. Goed om te zien dat ze hier een goede fysiotherapie voorziening hebben. Ze hebben ook een lokale gipsmeester en spalken/prothesen maker. Hier kunnen wij altijd kinderen heen sturen voor deze voorzieningen. Ook kunnen zij voorzieningen voor ons namaken. Het viel mij op dat de kwaliteit van de fysiotherapie in dit revalidatiecentrum voor Indonesische maatstaven zeker goed is. Ook hier hebben we ons voorgesteld en zijn we altijd welkom. Dat is iets wat sowieso opvalt hier in kalimantan. Iedereen is heel aardig, wilt je heel graag helpen, de taal leren en je bent altijd welkom. Dit vond ik tijdens mijn reis al vaak, maar hier in kalimantan is iedereen nog vriendelijker en behulpzamer. Daarna hebben we geluncht (malam siang) met vrienden van esther en nicky, zodat zij ook afscheid konden nemen van hen. Het was erg gezellig. Daarna zijn we gaan rusten want we gaan vanavond met de nachtbus naar sintang. Dit is een rit van 10 uur die niet erg comfortabel is. Veel gaten in de weg en veel schommelen. Ik ben benieuwd, ik hoop stiekem dat ik de hele nacht slaap.

De komende drie weken hebben we veel op het programma staan. Dit is de overdrachtsperiode van nicky en esther naar ons. Het is overigens onwijs gezellig met de meiden. Ook met Geertje gaat het allemaal erg relaxt en is het super gezellig. Ik weet zeker dat we een hele leuke tijd gaan hebben deze weken. We worden aan veel mensen voorgesteld, gaan naar de therapie locaties, gaan mee naar presentaties en workshops en gaan zelf nog een kampung bezoek doen. Ik ben erg benieuwd wat onze rol hierin deze weken is. Ook ben ik heel benieuwd hoe het huis in sintang eruit ziet. Ik ga nu stoppen wat we gaan weer op pad. Het is druk deze dagen ;-). Jullie houden de foto's van mij tegoed. Op facebook staan mijn nieuwe indonesische telefoonnummer. Hierop ben ik bereikbaar voor sms en telefoon. Whats app blijft nog op mijn andere nummer. Als ik gesetteld ben in Sintang kan ik skypen, dus je bent altijd welkom voor een skype date!

Heel veel liefs vanuit Pontianak! Dorith