GENIET ELKE DAG!!

Hoe gewoon kan het zijn, 5 minuten nadat Monique en Chrissy aangekomen waren in Sintang, was het alweer vanouds. Een hele week samen de tijd om te ‘jalan jalannen’ in Sintang. Bezoekjes aan de traditionele markten, ontbijten in de tuin van de pastoor, bij de oerang oetangs kijken, langs bij broeder piet, naar het longhouse, boottochtje over de kapuas(rivier), langs bij de zusters, de therapie bekijken samen aerobicen op vrijdag ochtend en nog veel meer(de week is voorbij gevlogen). Het voorstellen aan alle vrienden en families waar wij vaak in Sintang komen. Hoe lief en speciaal ze het vinden dat je familie er is, maar vooral hoe bijzonder om te zien hoe lief en zorgzaam ze voor ons zijn, ze dit ook meteen voor jou familie zijn. Echt een onwijs leuke week gehad in Sintang, de foto’s zullen dit straks meer toelichten. Het is echt ontzettend leuk om ons leven te laten zien, je merkt dat ineens ook hoe fijn het is om hier zo ingeburgerd te zijn en dat wij ook echt trots zijn wat we hier bereikt hebben. Na Sintang met het vliegtuig(luxe!!!) opweg naar Pontianak. In plaats van een nachtbus 12 uur, een vluchtje van 45 minuten. In Pontianak in het bruderann geslapen en s’avonds en smiddags ‘jalan jalannen’ in Pontianak. De volgende dag nog de school bekeken en op naar het vliegveld richting LOMBOK!
Ook wel onwijs naar uitgekeken om even weg te zijn van Borneo en weer wat meer in de ‘Westerse’ wereld terecht te komen. Toch als ik mag kiezen, kies ik toch vaak voor tradiotionele rijst gerechten ook al is de keuze van westers eten er ook ;-) Misschien ben ik toch al ‘rijstaddicted’. In lombok de eerste dag een scooter gehuurd en alle mooie strandjes afgegaan. De twee dagen erna richting het binnenland, langs een weverij en andere traditionele werkplaatsen. Op een hele mooie rustige plek midden in de ‘sawa’s (rijstvelden) geslapen, om de volgende dag een wandeling door de sawa’s richting de Waterval van de Rinjani te maken. Daarna richting de gilli’s om de laatste dagen ultiem te chillen en te genieten met zijn drieen. Heerlijk om gewoon lekker bij te kletsen en natuurlijk zijn er ook een aantal cocktailtjes gedronken. Nog 2 duiken gemaakt op de gilli’s met heel veel schildpadden gezien en ik ben het dus nog niet verleerd! Na twee fantastische weken met Chrissy en Mamma helaas richting Bali om naar Jakarta te vliegen en daar afscheid te nemen. Hoe erg is er ook tegenop zag, het afscheid viel mee, het waren zulke fijne 2 weken.. volop genoten! Eigenlijk had ik ook wel weer zin om naar Sintang te gaan, omdat ik weer allemaal nieuwe ideeen had voor therapie. Zoals het opstarten van de hydrotherapie!
De therapieopkomst blijft alleen maar toenemen. Het is leuk dat hoe meer patienten er komen, hoe meer verschillende behandelingen, soms ook echt complexe aandoeningen waar de dokters ook niet weten wat ze er mee aan moeten. De kinderen worden dan zonder diagnose naar ons toegestuurd. In het begin had ik vaak het gevoel dat ik niet al mijn vaardigheden hier kon gebruiken omdat de oefeningen en therapie vaak heel erg ‘basis’ waren. Dit begint echt te veranderen en het is heerlijk om tijdens therapie weer druk bezig te zijn! Ik zal in mijn verslag wat foto’s uit de praktijk toevoegen, dit geeft nog meer beeld. De eerste reacties van de ouders op de hydrotherapie (in het zwembad in Sintang) zijn erg goed!!
Geertje en ik hebben samen een to do lijst gemaakt met plekken waar we zeker willen zijn geweest voordat ons contract afloopt. We besloten om het weekend naar Singkawang te gaan. Dit is 2 uur rijden van pontianak en ligt aan Zee. De reden dat we daar heen wilde is niet alleen dat we in Zee wilde zwemmen, maar vooral het bezoeken van het Leprahuis. In Singkawang is het enige leprahuis in Kalimantan, er schijnt een hele mooie therapieruimte te zijn met veel oefenmateriaal. Via Broeder Alex kunnen regelen dat we ook daar in het Bruderann mochten slapen. We werden warm ontvangen, leuk om te zien hoe verlegen de broeders in het begin waren en hoe los ze kwamen gedurende het lange weekend. Ik zou ook overdonderd zijn als ik in een keer twee witte meiden 4 dagen over de vloer had ;-)
Kennisgemaakt met de zusters die het leprahuis runnen. We waren de volgende dag welkom. Het was maar goed dat ik ontbeten had, want we mochten meteen bij de wonden kijken. Even een lesje gehad hoe de wonden hier verzorgd worden en weggesneden. Ik was verbaasd over de kundigheid van de doktoren waarmee moeilijke amputaties zijn uitgevoerd.
We hebben met veel patienten gepraat, ik heb iedereen met een amputatie zijn prothese mogen bekijken, in het labatorium samples gemaakt en geleerd wanneer de test positief is en hoe je onderscheid kan maken tussen de twee vormen van Lepra. Elke vorm heeft een andere behandelmethode. Veel vergroeingen van gewrichten door de gevolgen van lepra. Heftig dat patienten aan je vragen of je niet bang bent om met ze in contact te komen. Lepra wordt hier gezien als een zeer besmettelijke ‘ziekte’ en deze mensen kunnen soms niet meer meedoen in de samenleving. Er wonen ook veel mensen om het lepraziekenhuis en die zijn met elkaar getrouwd. Ook heftig om een meisje van middelbare schoolleeftijd te zien, waarvan de huid is aangedaan en door het slikken van de juiste medicijnen de plekken nog donkerder worden. Sommige patienten willen daardoor geen medicijnen meer slikken, waardoor lepra het lichaam meer aantast. Terwijl met een goede behandeling op tijd, het zeer goed onder controle is te houden. Door weinig uitleg over het ziektebeeld aan de bevolking, merk je dat mensen niet weten wat ze moeten doen en daarom bang zijn. Het leprahuis is opgezet door een Nederlandse zuster en dit kun je ook zien in de manier van werken. Elke patient wordt met zijn mogelijkheden aan de slag gezet, sommige werken op het veld, degene die kunnen lopen duwen de andere rolstoelers. Andere doen de was.. we hebben met bewondering gekeken hoeveel er hier al bereikt is. Het is dan ook zonde dat er een mooie fysiotherapieruimte is met materialen die niet gebruikt wordt. In twee dagen hebben wij een verpleegkundigen wel wat adviezen en oefeningen mee kunnen geven voor patienten. Vanwege een tekort aan mankracht wordt er eigenlijk niet meer geoefend. Zonde om te zien bijv. dat er voor hier mooie prothesen zijn maar ze er totaal verkeerd op lopen. Geertje en ik hebben besloten mocht het kunnen dat we graag hier nog eens naar terugkeren om bijv. 2 maanden onze werkzaamheden hier in te zetten. Dit project wordt namelijk gesponsord door de Nederlandse leprastichting en er is zoveel te behandelen op het gebied van ergo en fysiotherapie. Helaas kan SOMOI met een kort bezoek niks voor het leprahuis betekenen en stonden ze daar ook niet voor open. Ons bezoek afgesloten met een duik in zee en de broeders hebben ons nog een dag alle ‘highlights’ van singkawang laten zien.
De laatste twee maanden zijn aangebroken. De nieuwe vrijwilligers zijn gekozen en zullen de tweede week van Juni in Sintang aankomen. Ook moet ik toch echt mijn ticket naar Nederland gaan boeken. Maar Shenna en ik hebben besloten om nog 7 weken te gaan reizen door Vietnam, Laos & Cambodja. Een wens die er ook al lange tijd bij mij is. Als ik eerlijk ben schrik ik ervan hoe snel de tijd gaat en probeer ik er nog niet te veel over na te denken! Op dit moment denk ik maar een ding en dat is GENIET ELKE DAG!! Er is een leuk vooruitzicht want over twee weken komen Jorine en Luc onverwachts op bezoek! Zij gaan met ons mee de kampung in, erg leuk dat we ze dit kunnen laten zien. Ook komen er nog vriendinnen van Geertje, staan er nog meerdere kampungbezoeken op het programma en het bezoekje aan het nationaal park Danau Sentarum. Genoeg te doen nog!

Voor jullie een Happy first Kingsday en VEEL LIEFS!!