Op zijn indonesisch....

Dat ik al veel eerder weer mijn blog moet uploaden is een ding wat zeker is. In dat opzicht begin ik steeds meer een Indonees te worden en te leven met de dag... Het gaat allemaal een stapje langzamer hier...het komt wel...SEBENTAR YA (dit hoor ik hier vaak en betekent: je moet EVEN ‘’ruim begrip’’ wachten) Maar..... Daarentegen hebben we de afgelopen twee maanden onwijs veel gedaan. Ik zal jullie dan ook een update geven van de hoogtepunten en ons leven hier.
SOMOI
Om maar te beginnen met SOMOI. Begin Oktober zijn wij op de hoogte gebracht van het feit dat het helaas niet goed gaat met de financien van SOMOI. Door de crisis in Nederland zijn er veel vaste sponsoren afgehaakt...wat er toe heeft geleid dat de situatie nu erg neipend is. Hier zijn wij in het begin flink van geschrokken. Dit zou zelfs kunnen betekenen dat Geertje en ik onze periode hier niet af kunnen maken en dat er na ons geen opvolging komt en het project tijdelijk niet gecontinueerd wordt. Dit ‘nieuws’ moesten wij zeker even laten bezinken. Toch waren Geertje en ik het over een ding snel eens: We kunnen het toch niet laten gebeuren dat er na ons niemand komt... dat al ons werk voor niets is geweest en dat er eindelijk meer kindjes op therapie beginnen te komen... en dat dit straks stil komt te liggen en we weer opnieuw kunnen beginnen.... De beslissing was dan ook snel gemaakt, we willen er alles op alles om zetten om het project in Sintang te continueren. Wij geven niet op, wij willen onze periode afmaken, maar wij willen ook opvolging!!!.... DUS samen met het bestuur in Nederland een aanvalsplan opgezet om zoveel mogelijk geld in te zamelen voor de kinderen in Indonesie. Zodat er in December/Januari een beslissing kan worden genomen of we voldoende geld binnen hebben gehaald om SOMOI in Sintang te laten blijven....
Wat wel heel leuk is dat de promotie begint te werken. We hebben elke week op beide locaties kinderen. Met als uitschieter, 5 kinderen op therapie bij GIZI Buruk. Nu zijn de eerste drie maanden in Indonesie bijna voorbij en gaan we beginnen met het bezoeken van de Kampungs! Iets waar we ook zeer naar uit kijken, nog even hard ons Indonesisch bijspijkeren want dit zullen we nodig hebben!

Visum
De eerste visumverlenging zat er aan te komen, we mochten samen met de pastoor meerijden in de auto naar Sanggau. Vol goede moed, alle papieren mee, bleek het toch even mooi niet te gaan lukken om ons visum te verlengen. Over een week mochten we op uitnodiging met de nodige brieven uit Sintang weer langs komen. Voor niks 6 uur in de auto gezeten... op een kapotte weg...(Lees hier: op zijn indonesisch) Geertje haar visum verliep in deze week, dus het was ook nog even spannend of Geertje niet het land uitmoest.. Na een week zouden we weer naar Sanggau gaan, Maandag (auto kapot), Dinsdag (auto doet het weer, maar het kantoor imigrassi is nog niet klaar), om vervolgens op Donderdag (anderhalve week later) op weg te gaan naar Kantoor Immigrasi. Deze keer waren ze wel voorbereid op onze komst. Geertje en ik mochten op bezoek bij de hoge heren.. Waar we aan de hand van een gesprek, met veel grapjes en eten, toch eens even flink uitgehoord werden. Heel bijzonder hoe ze dit in Indonesie doen. Wij hebben het spelletje maar gewoon meegespeeld, wat toe leidde dat beide VISA verlengd werden en we niet het land uithoeven!! Opluchting en reden voor een feestje als we terug zijn in Sintang..

Idul Adha
15 Oktober, een rode dag... dat betekent hier een vrije dag. Idul Adha, een feestdag waarin de moslims dieren offeren, het vlees gaat naar de armen. Wij waren uitgenodigd om met onze vriend Ferdi (hoofd bij de politie), om de ceremonie bij te wonen. De avond daarvoor mochten we ook mee naar een optocht ,waar alle scholieren het startsein geven voor Idul Adha. Iedereen in het wit met een lantaarn of een lampje 3km door Sintang lopen. Een mooi gezicht! De volgende dag was het dan zover, we kregen het sein dat we na het gebed mochten komen. Een beetje met knikkende knieen en een raar gevoel in de onderbuik gingen we daar heen. Toch wel spannend om hier met zijn tweeen heen te gaan, jullie weten wat voor held ik ben als het op dit soort dingen aankomt... (lees hier: NIET) Bij aankomst bleken onze zorgen al snel voor niks te zijn geweest. Er werd heel respectvol met de dieren omgegaan. Er werden die ochtend 2 koeien en 7 geiten geofferd. Het vlees ging naar 7 gezinnen en naar het weeshuis in Sintang. Het was heel bijzonder dat we het zo dicht bij mee mochten maken, even niet die ‘twee witte’ in Sintang maar er even volledig bijhoren en rustig rond konden lopen. Ook nu ik dit van dichtbij heb kunnen zien, hoe respectvol er mee omgegaan wordt en hoe dit werkt in de moslimcultuur, heeft dit mijn mening over de offerceremonie bijgesteld..

Longhouse & Kelam
Samen met onze buren, Martijn & Jessica hebben we het traditionele longhouse bezocht en de Kelam beklommen. Het traditionele longhouse is op 1,5 uur rijden van Sintang. Het is een heel lang , traditioneel gebouwd houten huis waar nog veel gezinnen wonen. Hier weven de vrouwen de traditionele dayak doeken. De dayak zijn de originele stam die woont in Kalimantan. Momenteel worden deze vrouwen gestimuleerd om het traditionele weven in stand te houden en ze te laten inzien dat dit ook geld kan op brengen. Natuurlijk ging ik niet naar huis voordat ik zelf een doek had aangeschaft. De volgende uitdaging in het laatst weekend dat Martijn & Jessica in Sintang waren was de Kelam beklimmen.(oo Dit is ongeveer het enige wat beschreven staat in de lonely planet over sintang. Lees hier: een berg van 900 meter, erg stijl met stijle trappen en rotsen. Na 3,5 uur,omhoog in de hitte een heel tof uitzicht over heel West Kalimantan. Met een duidelijk onderscheid van het bos en de palmolie plantages. Sommige van ons met knikkende knieeen naar beneden, maar iedereen heeft het gehaald!

Pontianak
Na dit weekend stond ons weer een verassing te wachten... genaamd volgende visum kan niet meer verlengd worden in Sanggau. Denk je net alles gehad te hebben en het voor elkaar te hebben, wordt je weer met beide benen op de grond gezet. Lees hier... OP ZIJN INDONESISCH!!  Ons werd geadviseerd om het land uit te gaan en in Kuching een nieuw visum aan te vragen. Wij vonden dit zonde van ons cultureel visum(deze is nog geldig) en hebben contact gezocht met Broeder Alex in Pontianak. Via hem hebben we geregeld dat we het kunnen proberen in Pontianak (een ander district). Dit betekende dat we met een grote weekendtas (misschien moesten we meteen door het land uit) met de nachtbus (11 uur op een hobbelende weg), naar pontianak gingen. Heerlijk om aan te komen in het bruderann en even helemaal lekker verwend te worden. Een mandi met warm water, lekkere gesmolte kaas en heerlijk brood. Ik had dit ook wel even hard nodig om bij te tanken, ondertussen liep ik al ruime week met een keelontsteking, waarbij de antibiotica niet voldoende werkte. Samen met Broeder Alex naar het ziekenhuis naar de KNO arts geweest, waar ik een berg medicijnen mee heb gekregen. Na 3 dagen voelde ik mij al snel wat beter, geen koorts meer en fit genoeg om terug te gaan naar Sintang. Met goed nieuws: de visumzaken waren snel en gemakkelijk geregeld, tot nu toe gaat dit ook elke maand goed! Wij hebben ondertussen wel heerlijk genoten van de ijsjes in de Megamall, een mooie optocht van de scholieren in zelf ontworpen papieren kleding. Het kopen van een normale spijkerbroek en een nieuwe telefoon... Even terug op de bewoonde wereld..

Ondertussen hebben we ons eerste bezoek uit Nederland mogen ontvangen. Geertjes ouders zijn een week in Sintang geweest. Super leuk om samen met hun op de brommer Sintang verder te ontdekken en ons leven hier te laten zien. Veel gedaan, super leuke week... maar ik zal gewoon wat foto’s toevoegen. Samen met vriendinnenhier hebben we een een batikjurk laten maken voor kerst, het resultaat mocht er wezen, ik citeer hier mijn moeder: ‘Sweet 16 and never been kissed ’. Verder tennis ik hier nu twee keer in de week samen met de dokter en zijn vrienden op een betonnen tennisveld en aerobicen geertje en ik samen elke Vrijdag. Ik geniet nog steeds elke dag!!

Op dit moment heeft SOMOI hard hulp nodig, en alle kleine beetjes helpen. Wil jij de kinderen in Indonesisch helpen, dan kun je een donatie doen op: gironummer 7950945 tnv. SOMOI te Apeldoorn. Geertje en ik willen graag ons werk hier blijven doen in Indonesie!! Wil je meer weten over SOMOI of de huidige acties: kijk op www.somoi.nl.

Liefs, Dorith