Mari (Let's go!!) in Sintang

De laatste week van de overdracht is voorbij gevlogen. Steeds meer zaken begonnen een plekje te krijgen. De weg, de mensen en de werklocaties vielen stukje voor stukje op zijn plaatst. De laatste dag van Nicky & Esther zijn we gaan ontbijten in de tuin bij de pastoor. S’avonds nog een klein afscheidsetentje en daarna nicky en esther naar de bus gebracht. Na drie intensieve weken, ook wel gek om afscheid te nemen. Het was ook wel erg gezellig met zijn vieren in huis ;-). Maar daar kwam ook wel het besef dat het nu echt aan ons is, het avontuur gaat beginnen en we ons eigen ding kunnen gaan doen.
De eerst dag met zijn tweeen maar eens een lijstje gemaakt wat we allemaal willen doen. Doelen opgesteld op werkgebied maar ook op sociaal gebied om ons leventje hier op de rit te gaan krijgen. Eerst dacht ik dat we heel veel moeite voor sociale contacten moeten doen maar deze twee weken die nu voorbij zijn zijn we voor zoveel dingen uitgenodigd. De eerste week zijn we gaan oefenen voor het feest op de school van Winda (lokale vriendin van ons). Wij hebben hier samen met haar studenten een engels lied gezongen. Heel bijzonder om op deze manier een lied te zingen. Het is allemaal heel overdreven met dansje, inleving en discipline. Om alles precies goed te krijgen hebben we drie dagen achter elkaar geoefend op een liedje. Wel heel leuk om in contact te komen met de studenten en voor ons goed om ons gezicht te laten zien. We zijn ook wezen gipsen met een patientje bij de dokter. Dit was een hele uitdaging op de 2e dag hier in sintang. Kamus mee, afspraakmet tijd smsen en maar naar de dokter gaan. Hier blijkt ook meteen dat indonesische mensen altijd te laat zijn en dat ze je gerust een uur laten wachten(zonder iets van zich te laten horen). Uiteindelijk samen naar binnen bij de dokter, waar ik samen met de dokter heb gegipst. Als ik terug ben in Nederland kan ik misschien ook wel als gipsmeester of spalkenmaker aan de slag! Het eindresultaat mocht er gelukkig wel wezen. Deze week ook een heel leuk pakketje van Jasper gekregen met foto’s, dropjes en een lieve brief. Donderdag 12-09, was het dan zover het feest op de SMK in sintang (middelbare school). Gekleed in Batik (tradiotionele kleding), given wij samen met de man van Winda naar school. We zaten hier in de VIP tent, samen met o.a. de bapati (burgemeester) en alle hoge pieten van Sintang. Wel heel goed voor SOMOI ook om ons gezicht te laten zien. Voor het optreden werden we nog even andere Batik kleden gehezen omdat dit beter bij de groep paste (en omdat onze rokjes te strak waren). Geertje en ik helemaal rekening mee gehouden om zoveel mogelijk te bedekken en netjes eruit te zien, was het te verhullend. Aan de andere kant passen we ons hier zoveel mogelijk aan (lees hier: met de rechterhand eten, na dat je iemand een hand geeft je hand naar je borst brengen als teken van respect, permissi vragen als je bij iemand weggaat of er langs wilt, mee bidden en naar de kerk af en toe, altijd een shirtje aan die de schouders bedekt en kleding tot over de knie). Dus af en toe iets van ons zelf en een klein foutje moet kunnen toch;-)? Na het optreden en de hele ochtend die zeker 4 tot 5 uur duurde met een lange fotosessie op het eind was het ook wel mooi! Nog wat folders kunnen uitdelen aan belangrijke mensen! Vrijdag weer werken, helaas geen kindjes op karitas. Veel aan verslagen gezeten omdat we alle stukken voor de eerste vergadering moesten opsturen. S’middags zijn we naar pastoor Maessen gegaan, hier hebben we de baby oerangoetangs gezien en de oudere apen/b Hier is een opvang voor oerang oetangs die in het verleden mishandeld/bedreigd zijn. Ze worden over een tijdje uitgezet in het oefenbos, waarna ze daarna weer de wilde natuur in gaan. Zoooooo lief!!! Echt te gekke foto’s gemaakt, die ik hier helaas niet mag delen (maar die ik zeker in Nederland ga laten zien). S’avonds wezen eten met onze buren en lokale vrienden en afgesloten met een avondje karaoke. Geertje en ik worden steeds beter en krijgen ons eigen repertoire :-P. Zaterdag zijn we bij een lokale vriendin geweest, in haar beauty salon. Super leuk wat er waren meer vrienden van ons, geoefend op ons bahasa indonesia. Maar vooral heerlijk genoten van een gezichtsbehandeling en een creambath met een kleine massage. Hier betaal je dan voor 3 uur vertroeteld worden nog geen eens 6 euro (75.000.) Sowieso is de koers momenteel gunstig voor ons. 10 euro is 150.000 rp. Daarna heerlijk een filmpje gekeken. De zondag lekker met onze buren (martijn en jessica) op stap geweest en lekker geskyped etc. Zo was de eerste week met zijn tweeen in Sintang alweer voorbij gevlogen!!
Week 2 in Sintang. Geertje en ik beginnen al aardig aan elkaar te wennen. Wel gek om zo intensief met iemand samen te wonen/leven die je eigenlijk niet goed kent. Maar in week twee ben je alweer gewend aan elkaar gewoontes. Gaat heel goed samen hoor en is onwijs gezellig! En als ik even alleen wil zijn, ga ik gewoon s’ochtends op 6 uur hardlopen. Voor werk stond deze week in het teken van promotie. We hebben een grote A3 poster laten maken en afdrukken. Meteen opgehangen in het internet en karaoke cafe waar heel veel mensen langskomen. Daarnaast een introductie in het Indonesisch op de facebook gezet en gezorgd dat we meer likes krijgen en meer mensen bereiken. Eind van de middag bij Moeder Angel wezen eten (onze indonesische moeder hier in Sintang), die graag een oogje in het zeil houdt over ons. Heerlijk eten, gezellig kletsen en echt voor je zorgen! De volgende dag weer naar de dokter met Novella op te gipsen. We hadden een smsje gekregen dat het gips goed zat, alleen dat het verzorgen lastig is. Novella is een klein meisje met klompvoetjes, wat heel licht is en voor ons in Nederland met gips ook heel makkelijk te verzorgen is. Toch blijkt het hier voor hen lastig om zes weken gipsen vol te houden. Want na de eerste week, komen ze gewoon niet opdagen bij de dokter. Balen, geen patientje meer en 1,5 uur voor niks gewacht. Ook een momentje om te realiseren dat we echt nog meer moeten promoten, want er wordt nu nauwelijks therapie gegeven.We mochten wel posters en folders achterlaten in de wachtruimte. S’avonds voor het eerst gebadmintond met vrienden. Ze zijn hier echt heel goed en snel, wel leuk om te doen. (ook heel heet!!). Daarna nog iemand van de krant ontmoet, die we hebben gevraagd of ze een stukje over SOMOI in de krant wilt plaatsen. (Dat mag!! )  Hebben we weer goed geregeld, je moet hier echt iniatief tonen en je zelf voor alles uitnodigen. We beginnen er al aardig goed in te worden .... 
Alsof de goden onze gebeden gehoord hebben.... Volgende dag een nieuw patientje, die een tijdje in Gizi Buruk (centrum voor ondervoede) kinderen blijft. Anamnese en onderzoek kunnen doen en meteen wat oefeningen mee gekregen. Als het goed is verblijven ze een tijdje in Gizi Buruk. Waar het kind met behulp van specialisten wordt bijgevoegd en waar kind en ouders gratis kunnen verblijven. Voor kinderen uit de kampung, met weinig financiele mogelijkheden een heel goede plek om te zijn! Ook met de baas van de werkplek geregeld dat we vanaf volgende week een eigen therapieruimte daar hebben !! Ook heeft hij voor ons uitgetekend waar alle 3 de puskesmassen (gezondheidscentra’s zijn). Een hele productieve dag dus, die werd afgesloten met een lekkere pastamaaltijd gekookt door de buurtjes in ons huis! (wat een luxe)!!
De volgende dag hebben we ons zelf uitgenodigd in het ziekenhuis voor een kennismaking met een belangrijke vriendin met veel contacten hier. We kregen een rondleiding door het ziekenhuis en hebben veel belangrijke mensen ontmoet. Artsen, hoofdverpleegkundigen etc. Veel folders en naamkaartjes afgegeven en ook worden en 5 posters in het ziekenhuis opgehangen. Daarna ook met vrienden van ons gesproken die in het ziekenhuis werken en met de dokteren. Die ook meteen kindjes wisten en zeggen dat ze ze naar ons toe gaan sturen! Super leuk en productief bezoek. Ook bijzonder om te zien hoe de faciliteiten hier in het ziekenhuis eruit zien! Daarna zijn we naar de eerste puskesmas gegaan. Thuis in de ochtend een verhaaltje voorbereid en met ons beste beentje voor gewoon naar binnen stappen. We werden hartelijk ontvangen en de ‘mannager’ stond erg open voor ons werk. Ook hier weer grote posters opgehangen en folders achtergelaten. Daarna wezen badmintonnen met Winda en haar man in de tuin bij haar ouders! Echt een dejavu momentje met vroeger lekker buiten spelen (je voelt je soms net weer kind in een nieuw land). S’avonds weer met lokale vrienden gegeten. Vrijdag weer een productieve werkdag, die ik even oversla en gegeten met vrienden bij Ben Burgers. Dit is het enige tentje, waar je een soort van westerse burgers met frietjes kan eten. Daarna vroeg naar bed, heel moe van de week en we moesten de volgende dag vroeg op!
We zijn met 2 vrienden op pad gegaan om half 6 s’ochtends naar een meer in Sintang. Super mooie natuur, gezwommen in de rivier en het meer. Eerst getwijfeld of ik dit moest doen, in the middle of nowhere, geen idee wat voor beesten er zitten en het water was niet doorzichtbaar. Toch gedaan, uitzichverleefd en het meer met het uitzicht was betoverend. Waarbij er super mooi uitzicht was op de kalam (hoge berg hier, die we binnenkort gaan beklimmen). Foto’s gemaakt (of eerder fotoshoot haha), een van onze vrienden is fotograaf en wilt graag foto’s van ons nemen (omdat hij nog nooit een witte heeft gefotografeerd). Een witte klinkt misschien raar voor jullie, maar hier noemen ze ons allemaal orang (mens) puttih (wit). Ze zijn hier sowieso heel direct, waar ik in het begin wel even aan moest wennen. Als ze je mooi vinden zeggen ze dat, als ze je dik vinden zeggen ze je dat en als ze je lang of lelijk vinden zeggen ze dat ;-) Gelukkig is het in ons geval altijd positief. Het is goed voor onze ego om hier te zijn, we worden altijd mooi genoemd haha! Smiddags gaan lunchen bij een super leuk tentje, een drijvend huis (warung/restaurant) op de rivier in sintang . Smiddags hebben we een boottochtje gemaakt over de kapuas en hebben we helaas gezien hoe ze de natuur hier vernietigen met het filteren van goud uit de bodem. (Ik zal foto’s toevoegen). S’avonds deze fantastische dag afgesloten in een nieuw eetentje, ook met jessica en martijn en een drankje op de strip (haha een soort straat met ‘barretjes’, heel anders in nederland, waar geen alcohol wordt geschonken maar wel veel jongeren hangen). Wij noemen het dus maar de STRIP. Vandaag (Zondag), uitrusten en skypen. Ook wel even lekker om met zijn tweeen, weer eens een dagje te zijn.
Hoe gaat het tot nu toe met mij in sintang?
- Het eten is hier heerlijk , steeds meer verschillende eettentjes, steeds meer proberen en ik wen steeds meer aan het hetere eten hier. (geertje heeft hier hond gegeten, dit kreeg ik toch nog even niet over mijn hart). Ik nog steeds geen held ben in het proeven van dierendelicatessen zoals hond, kippenvoetjes en ingewanden.
- Wij hier een oplossing voor hebben gevonden. Ik probeer eerst alle sportmogelijkheden en klim en klauter avonturen uit probeer (geertje houdt niet zo van sport) en geertje eerst de gekke dingen qua eten probeert.
- Elke dag proberen we nu een uurtje te leren en we spreken en oefenen veel met de lokale bevolking. Dit gaat steeds beter, maar af en toe blijft het lastig. Zeker als we moe zijn! Gelukkig hebben we ook wat vrienden die zowel indonesisch als engels spreken die ons af en toe op weg helpen.
- Mijn kamus (woordenboek) is nog steeds mijn beste vriend hier en dat zal nog wel een lange tijd zo blijven
- Ik begin er zo langzamerhand aan te wennen dat iedereen je aanstaart, kinderen soms huilend wegrennen als ze voor de eerste keer een witte zien, maar ook wel heel nieuwsgierig zijn. Sommige mensen alleen maar giechelen als ze je zien, omdat ze niet meer weten hoe ze zich moeten gedragen omdat ze ons zien. Je hier verzoeken eigenlijk niet kan afslaan en dat je maar moet accepteren dat je soms een voorkeursbehandeling. Het onbeleefd is om er tegen in te gaan.
- Afspraken maken niet het sterkst punt is van Indonesische mensen. Ze zeggen vaak jaja... of geven antwoord uit beleefdheid, maar het gaat dan gewoon niet gebeuren. Of ze regelen alles op het laatste moment, ook al weten ze het al lang van te voren, je dan gewoon minimaal een uur moet wachten. Maar het mooie is dat het uiteindelijk meestal wel weer goed komt.
- Er over stiekem foto’s van ons worden genomen, we soms niet onder een uitgebreide fotosessies uitkomen en ik van gekkigheid niet meer weet waar ik moet kijken en lachen.
Ook doen mijn gezichtsspieren regelmatig gewoon pijn van al het glimlachen ;-)
- Iedereen hier super lief/zorgzaam en vriendelijk is en wilt dat je een super leuke tijd hier hebt. Iedereen hier alles met elkaar deelt en elkaar gedag zegt en er veel respect voor elkaar is. Hier kunnen wij in Nederland echt nog wat van leren
- We onszelf moeten blijven uitnodigen, zelf werk moeten zoeken en naar binnen moeten stappen om bekendheid en kinderen op therapie te krijgen. Overal ons gezicht laten zien!
- Ik Jasper ontzettend mis (al aan het aftellen ben tot december), familie en vrienden ook natuurlijk, maar dat Nederland heel ver weg lijkt en ik nauwelijks tijd heb om het te missen. Daarnaast ben ik eigenlijk wel gewend dat ik hier leef!
- De natuur hier zo mooi en puur is en dat we zoveel mogelijk mooie plekken in het weekend en tijdens tripjes en vakantie willen gaan bezoeken .
Conclusie: Het gaat super goed met ons en met mij hier!! Ik ben zo blij dat ik hiervoor gekozen heb en weet zeker dat ik hier zoveel leer en ik dit nooit meer ga meemaken. En dat ik nog heel veel van de wereld en andere culturen later wil zien... Maar misschien nog wel het belangrijkste dat ik mij gelukkig voel en speciaal dat ik dit mee mag maken.
Dikke zoen en heel veel liefs! Dorith